Na motylą nogę.

Jestem matką, mamą, mamusią, jak zwał tak zwał, wychowawczynią, powiernicą, tą co zakazuje, nakazuje, a wszystko w dobie tego co ma uczynić człowieka małego bezbronnego, najlepszym. Zawsze kładłam nacisk na empatię, koleżęństwo, tolerancje, ma być posłuszny, ma niesprawiać problemów, ma mieć i wiedzieć zasady według których jego świat ma być znośny. Ma obowiązki które mają sprawić że samodzielnie zacznie wkraczać w świat dorosłych, bez zdziwienia, szoku i niedowierzania że ono coś musi, a do tej pory mamusia wszystko robiła za nie go. Pamiętam kolezankę z parcy która wiecznie narzekała, jaka to ona zmęczona, po pracy nie zajmowała się sobą, w wersji - wciśnij pauze - tylko napiepszała w domu aż miło, dla reszty dmowników, nie dla niej. Bo ona ich wyręczała, bo ona zobi to lepiej, szybciej, idealna mama, żona, znosiła do domu siaty pełne wiktuałów, prała, gotowała, dosłownie, jak w kółku gospodyń wiejskich, czyta, sprząta, recytuje, dupy daje i gotuje. A dziatwa lat adekwatnych do zamierzonych siedzi nawala gierki aż miło, bo lewel się liczy, przejście z jednej pozycji do drugiej, chłop - mąż, po pracy wiadomo, Kiepski i browar, a ta urobiona, zniesmaczona, zdegustowana, sfrustrowana, co daje że do pracy przychodziła wiecznie umęczona, męczennica pańska, zgorzkniała jak wąż który pluje jadem nim na kilometr. Co to daje? Tak ma życie wyglądać? Ja pracuję, bo pieniądze są ważne, przy dzisiejszych wzrostach inflacji, cen wszelakich, bycie bezrobotnym to zaszczyt albo ponizenie, wybrałam - standard - praca na warzywkach w Intermarche i pracuję jak niewolnik pański za zanjniższą krajową, ale czy to wstyd? Czy wstydem jest praca na pelnym etacie w śród starych raszpli które notorycznie macają mi śliwki, do pęknięcia, do ulania. Ale czy ja narzekam? przecież zawsze jest jakoś tak, byle do przodu, z miesiąca na miesiac, zawsze można pominąć, nagiąć, czy dom swój traktuje jak mauzoleum? nie! w nim się mieszka, w nim bywa, czasem jest większy ład od nieładu i tyle, czsem mi sie chce i wydmucham a czasem od byle czego, na odpierdol się, byle nie rzucało się w oczy ten nieład artystyczny doprowadza resztę domowników na skraj rozpaczy. W pracy jestem na 100% nawet 200% byleby rozładować to co muszę, czy kocham to? NIE! ale mam płacę, co ważne na opłaty jest,na waciki jest, dziecko z głodu nie płacze, mąz uchachany i jest cool, ja zadowlona, regał z ksiazkami rośnie, w trybie rosnącego bezrobocia zdobyłam profit, etat, a potem będę myśleć. Póki co, matka pracuje, jest w śród ludzi, o co komu chodzi? A narzekać powinnam, bo jak to tak, dziecko przychodzi ze szkoły i z progu woła:

- Mamo ty wisz? - nie wiem, sobe myślę.

- Pani od hiry - jak on się wyraża - mówi żeby powtórzyć starożytny Egipt. 

Patrzę i myślę, że ja też powtarzałam do usranej ostatniej szkoły średniej i potem też. Tych wszystkich faraonów, połączeń  mórz jakby kogo to obchodziło. Czy Palestyna , Egipt powtarza nasze Polskie mapy, uczy dzieci naszej historycznej karty z przeszłosci. Oni nawet i wąpię gdzie my leżymy. Gdzieś za Uralem to na pewno. Na co dzieciakom ta wiedza, jak Pitegoras, kotanges  i tanges co tańczyli w parze. Do dnia dzisiejszego nie wiem o co w tym kaman. I możecie mi wierzyć gówno mnie to obchodzi, bo tylko ważę, czasem coś przeliczę, mam kalkulator, poradzę sobię, ale te wykresy, te zadania tekstowe, ta historia to powinna być tylko dla wiaomości ogólnej, tyle. A pani wymaga i wysyła wiadomości, że nie doinformowany. Jak dziecko niepełnosprawne douczyć?zawsze kiedy powtarzamy historię każe mu wyobrazić sobie, naipierw to co czytam, potem tłumaczę, obrazowuję, wymyślam, wygłupiam się...byleby pojoł, niby na co mu ta wiedza, a zawszse z tego wyjdzie obronną ręką. W tym roku jest gorzej, nowa pani, nowe możliwości, ona chcę wydobyć ambicje Onego, niemal wyrwać z jego trzewi, mózgu,, duszy, my sie silimy, ona krzyczy, mnie krew zalewa. Idę do szkoły, napstroszona, naindyczona, nagegęsiona. Byłeś na wsi? wiesz jak to jest kiedy stado cię goni, a ty nie masz dokąd uciec? Wiesz jak to jet kiedy klasa zawsze cię wyśmiewa, kiedy cię pokazuje palcem, kiedy się licytujesz i z kim, tymi co cię uratuje czy tymi z wyszych sfer. Więc idziesz i mówisz, twardym głosem, wyuszczasz co synowi dolega, na co dostał numer statystyczny na swoją niepełnosprawnść, że po co mu lekcje indywidualne skoro wymagają od nie go wiedzy elementarnej, celują w  niego wskazując słaby punkt, a ten wpada w stany lękowe, widzę co się z nim dzieje, że już samo wyjście do szkoły to początek zmory, założyć buty, kutkę, zamknąć drzwi za sobą, udać się tą samą drogą a potem już tylko gorzej lub jakoś to będzie, byleby przetrwać do dzwonka, do ostatniej lekcji, byleby przetrwać. Czy nauka to zawsze wywieranie presji, ten stres ze sobie nie poradzę, nie zapamiętam, zaomnę, że nawalę, nie dam rady udźwignąć, znowu usłyszy upomnienie, naganę, to poczucie zawodu. Znam to uczucie, lekceważenia, uważania siebie za głupka klasowego, bo niska, to można się pośmiać, za chuda, to można się pośmiać, podłożyć nogę, rzucić ciętą ripostą, wskazać palcem. Mam wrażenie że nacisk nauczycieli na empatię i tolerancję to dwie różnice, słowa nie maja wile wspólnego z życiem, tutaj szkoła, klasa rządzi się własnymi prawami, trzeba mieć twardą skórę by olać i nie brać nic do głowy, w końcu szkoła się skończy ile z nas będzie utrzymywało kontakt? prawie nic, oprócz wspomnień i pamięci tych nauczycieli którzy byli przystępni od tych których chciało by sie unikać nawet w jednej mysli i w niej nie poświecić rzadnej uzasadnionej pozytywnej myśli. Pamiętam panią od matematyki, gnębiła, krzyczała, człowiek stał przy tablicy i przy zadaniu pocił się, a flaki wywracały się do góry nogami, w głowie doznawałam miękkiej, wodnistej mazi, ze starchu nie pamiętałam tabliczki mnożenia, co tam tabliczka! dwa do dwóch nie potrafiłam policzyć, zawsze wychodziło pięć :) ze strachu omal nie narobiłam w gacie, piątek był ostatnim dniem tygodnia kiedy z ulgą rzucałam plecak w kąt pokoju byleby zrzucić z siebie cieżar nie do udźwignięcia. Dziś widząc starowninkę myśle sobie i jak byś się czuła gdybym podeszła i tak w śród ludzi, publicznie powiedziała kim jesteś, bo w moich oczach zgubiła pani człowieczeństwo. Człowiekiem się jest, na stanowiskach bywa. Tyle. Aż tyle. Są ludzie którzy nawet pracując na warzywach uwazają jako to wykonują odpowiedzialną pracę, mają chory tok myślenia uważając siebie za niezastąpionych, nikt im nie dorówna, bo zawsze będą górą, skoro są samowystarczalni dlaczego nie znajdą sobe pracy na stanowisku jeden pracownik, będą sobie sami szefami, sterami, okrętami. A nie wywyższać się , pkazywać jakąś klasę społecznika, nikt nigdy nie wręczy ci nagrody, nie postawi ci pomnika, nie wręczy medalu za wysługę, bo to twoja praca, ale niestety są tacy którzy swoją nagorliwością piepszą klimat i atmosfere. Sama ich mina wskazuje że masz serdecznie dość i chciałabyś wziąć zabawki i wrócić do domu, ale p co komu dawać satysfakcje, czy nie jest wielkim udręczeniem samo już przebywanie w jednym pomieszczeniu z osobą która działa na układ nerwowy, a jeszcze widziec ten triumf jak nagrodę że usuwasz sie na bok, że odchodzisz dając jej pole do popisu i świadomość że może kazdego zniszczyć, pokonać, wzrokiem, słowem, ironią i sarkazmem. Szkoła nau uczy nie tylko poznawać wiedzę i ją wchłaniać, ale przystosowuje do zycia w społeczeństwie a ludzie są i ludziska. Patrząc na młodego chcę go nauczyć wszystkiego co mu się w życiu przyda, by był elastyczny. Nie dpasowywał sie do reszty ale naginął zasady, szedł w swoim kierunku, odkrywał swiat i budował go po swojemu. Dla innych jego niepełnosprawność moze być uważana za taryfę ulgową, bo skoro nie zrobi to mu sie nie chce z czystego lenistwa, on pewnych rzeczy nie rozumie i ma problem z przysfajaniem, nie walczę z brakami, nie wymagam więcej niż to koniecznie, nie ganiam, nie krzyczę, ot zaakceptowałam fakt że jest taki jaki jest. Pewnych rzeczy nie przeskoczę, bronimy się przed zgorzkniałoscią. 

Jesień z kasztanami w kieszeniach, z żołędziami, z kolorowymi liśćmi, kocham tę porę roku, ze slońcem jak lizak lukrecji, wielki, powabny, smaczny...te długie wieczory gdzie za oknem odbywa się koncert deszczu, krople powoli stukają o parapet a wszystko dookoła zasnute w poświecie latarń ulicznych. Jedynie tylko kotów żal...Nostalgicznie uciekam w reflekcję nad powieściami tóre wypełniają mi wieczory, nawet chwile wolne, z dala od pracy, obowiązków, dziecko się bawi, Ktosiek w swoich sprawach, a ja umościłam się na ten miesiąc i żyję , oddycham, obserwuje i się cieszę...

Każdy narzeka na jesień, bo siąpi deszcz, bo mrzawka leci, bo wilgotno, bo szarość okryła pledem świat, za oknem ciemności, coraz dłuższe wieczory, wieje i nawet słońce to marne pocieszenie. Jak my lubimy narzekać, te same osoby które tak debatowały nad upałami mając je dosyć, tych siódmych potów, braku powietrza, problemów ze snem, z komarami, błagały niebiosa o chłód, dziś on nastał, zamiast się radować, biadolą bo znowu zimno, kaloryfery rosą sie okryły, bo znowu tyle przyjdzie za ogrzewanie...Ratunku, ja wysiadam, ja chce wyjść z tego pociągu pędzącego, ja chcę żyć, śpiewać, tańczyć, głośno recytować, brać życie za rogi, jak byka, płachtę czerwoną i biec przed siebie byle dalej, prześcigując się kto pierwszy, uciec od ludzi co to jadem pują, wszechobecnym narzekaniem. Co to zmieni? Nas zmienia, nasze nastawienie, nasze obserwacje które się zmieniają pod wpływem otoczenia, poglądów, zaczynamy tak samo mówić, piepszyć i weź tu się ciesz, jak sie śmiejesz to pokazują ci palcem po czole, jaka głupia jesteś, jak tańczysz to też mają cię za wariata. I

Młodym ludziom często się mówi [...], że niegrzeczni bywają parweniusze i outsiderzy, lecz prawdziwa dama czy dżentelmen zawsze jest uosobieniem grzeczności. To są, rzecz jasna, kompletne bzdury. Chamstwo, podobnie jak uprzejmość, można znaleźć w każdej warstwie społecznej, istnieje jednak szczególny rodzaj chamstwa bazujący na pustym snobizmie i przekonaniu o własnej wyższości, właściwy ludziom, którzy nie mają w sobie nic "wyższego" - którzy w ogóle nic w sobie nie mają - występujący wyłącznie wśród arystokracji i z tego względu wyjątkowo niestrawny.

Świat zszedł na psy, tak zawsze mawiała babcia jeszcze jak żyła. Już w tedy widziała to co dziś uchodzi za normalność, powszechność. Każdy w dobie żyjącego realizmu, widzi tylko własne potrzeby, problemy, nagłaśnia je, rozpowszechnia. Przeczytałam w jednym mądrym poradniku - a są takie? że kiedyś pisało się pamiętniki, chowało się szczelnie przed matką i ojcem, człowiek był wściekły kiedy został odkryty i przeczytany, dziś człowiek jest wściekły jak nikt nie przeczyta w cocial media, naszych wypocin. Czasy się zmieniają, nasze zaopatrywane na świat, poglądy, na to co nas otacza, myślę że wszystko stwarza pozór który przypomina twardą skórę. Internet znieczulił nas do tego stopnia że każda ludzka porażka jest tematem nie tyle do dyskusji co wskazaniem palca na wady, na wyśmianie, na hejt, na oblanie kubła pomyj, bo można użyć sobie do woli, uważamy że skoro jesteśmy anonimowi ( a jesteśmy?), nic nam nie grozi i w dupie mamy to że po drugiej stronie monitora siedzi osoba która przeżyła piekło, której się ulało i postanowiła sobie ulżyć, napisać coś, co ją wprawiło w zachwyt ( jeszcze gorzej ), w smutek ( gorzej ), pożalić się tragedią ( z brakiem zrozumienia ), doświadczeniem ( tolerancji ), miała dobre intencje, tak myślała, że zdobędzie grono fanów, osób które słowem wesprzą, pocieszą, większość ma używane, bo zawsze znajdzie się ciocia dobra rada, albo taka która wytknie to co można było dokonać a nie zostało, będą tacy co standardowo wyśmieją nazywajac rzecz po imieniu i tacy co porównają do polityki lub kościoła. A taki ktoś, kto miał kłopot, ot pod wpływem chwili, napisał, by ulżyć sobie, cierpieniu, dołożyli mu wyrzuty sumienia, poczucie winy i gdzieś siedzi cicho w kąciku i tnie sznyty aż miło. Tak się dzieje kiedy sprawa nie dotyczy nas samych, osobiście nie przeżywamy smierci dziecka, porwania, zaginięcia, uprowadzenia, zbrodni, politycznych matactw, osobistych wynaturzeń, doprawdy? każdy z nas ma problemy, ale my jesteśmy cwańsi, nie wygadujemy, nie chwalimy się na forum jak mi źle by pozyskać popleczników, w zamian zyskać przeciwników. Lubimy głosić teorię znaną jak świat jest stary, że odcinamy się od tych którzy próbują nas wrobić w litość i współczucie. Nie byłam nigdy asertywna, miałam wielki problem przejść koło czyjegoś nieszczęścia w sposób dosłowny, nie pomóc, nie wysłuchać, mając sama kłopoty wychowawcze uważałam że nic mi nie da chowanie głowy w piasek, być strusiem i dostać nóg jak ten pędziwiatr. Nie umiałam odmawiać, uciec mówiąc głosno NIe, wyrazić sprzeciw i powiedzieć ze mój ból jest też adekwatny do czyjegoś, nic bardziej mylnego. Wszystkich wszystko boli, każdy wskazuje miejsce, każdy pragnie wolnego słuchacza, osoby która udźwignie jego ból, on się tylko potem podpisze że zrobił wszystko SAM, bez niczyjej pomocy. Ile razy byłam wykorzystana, nawet na rzecz czytelnictwa? bo znam autorów, znam wydawnictwa, to pomogę, to załatwię, nikt nigdy mi nie pomógł, nie napisał i nie uwzględnił mego nazwiska, że byłam przyczyną fajnego spotkania autorskiego w bibliotece, że miałam taki czy inny projekt który został podebrany, zaklepany, przybity. Jeśli wyraziłam sprzeciw, wiecie jaki był foch, obraza, za krytykę, za słowa które zabolały, bo nie szłam z nurtem stada, odwróciłam się. Jak pomogłam, nie otrzymałam pomocy kiedy jej potrzebowałam, kiedy - teraz - szukam pracy, nikt nie napisze, wpadnij do mnie, albo rozgłośnię, każdy bierze dla siebie jak najwięcej, skoro dają za free. Za free każdemu się należy, więc skoro dajesz, pobieraj opłaty, kasuj bo jesteś ze zwykłej nieświadomości kasowany, wykorzystany na piękne oczy, słowa, za pklepanie po plecach, po to być na chwilę poczuł się dobrze, taki wiesz, dowartościowany. Kto nie lubi. Pamiętam wiele takich sytuacji które dopiero po tylu latach, po tylu latach trzea było oczy otworzyć i uwierzyć, wziać i dotknąć, uwierzyć że byłam robiona w mambuko, w kozła ofiarnego, bo się dawałam nabić w butelkę. Jak ktoś potrzebował pracy, pomogłam, jak komuś trzeba było zasilić konto bo miał grubo pod kreskę, pomogłam, jak trzeba było dupę zawieźć, zawiozłam, za free, za dzięki, tyle go potem było widać. Jak robiliśmy imprezkę, bo czasem człowiek musi bo inaczej się udusi, a że jesteśmy z Ktośkiem człowieki stadne, to potrzeba nam było grona ludzi, stada, watahy kurwa by przyszli, wyczyścili mi lodówkę, wychlali wszystko co barek pomieścił, taka fajna ze mnie dupa była, taka koleżanka, taka zajebista do tańca, do różańca...ale w drugą Mańkę? wiesz, terazto nie mam czasu, praca, dzieci, wyjazd integracyjny, delegacja, ale pamiętam, zmówimy się, zdzwonimy. Telefon milczy, ja też. Teraz nikomu nie zal nas samych, ot wpadka życiowa, kolejne doświadczenie. Unikam teraz takich sytuacji, mam dla kogo robić imprezę, Ktosiek sporadycznie wpadnie na pomysł by zabrać mnie na Randkę. Po dwudziestu latach to zaszczyt być dziewczyną męża, iść na piwo, zjeść piwo, przygryźć frytką, spojrzeć na szystko okiem małolatki, obejrzeć potem fajny film, nie koniecznie nomber uno, wystarczy Pierwsza miłość, zapomnieć o świecach, wpaść w ramiona jego i poczuć te motyle na dnie brzucha, niechby to miały być ćmy, co tam, kto by się przejmował drobiazgami, liczy się efekt, lampka wina, rozmowa, śmiech, wspólna zasłuchana muzyka. Kipi romantyzmem? Nie? To zróbcie sobie sami teatr na trzy fajerki. Mnie nie potrzeba poklasku, urozmaicenia, wolę swoją rutynkę, bezpieczne pielesze, książki, to co dobrze znane, lubiane przez nas. Nie potrzebujemy filtrów, lubimy się i to jest ta goła prawda. Nie siejemy wpisów jak to się kochamy i miliona polubień, dowodów w postaci serduszek by uwierzyć że taki świat sztucznego blichtru jest kruchy, nijaki, nawet bezczelny bo nas odsuwa od rzeczywistosci, od realizmu. Za stara jestem chociaż czasem wręcz zdziwiona że już tyle lat posiadam. Każdy widzi swój pępek, punkt odniesienia, bo to mi ma być dobrze, to ja mam być szczśliwa, a nie jakaś tam Kowalska, co mnie życie innych. Dzisiaj nawet pomagać nie potrafimy, bo pragniemy zwracać uwagę na siebie i własne cztery litery, jeśli pomagamy to tak żeby było nas widać, żeby nas oceniono pozytywnie za szlacheckość, a nie incjatywę. Są tacy co żerują na pomagających i czy oni się przejmują kiedy widzą rosnącą sumę na swoim koncie, że ktoś oddał ostatnią wolną złotówkę...Nie bo im się należy. Snob to osoba krótkowzroczna, narcyz który dba o siebie i kocha się bardziej niż bliźniego, to osoba tóra widzi własne problemy w trzy D, nigdy na odwrót. Moja sąsiadka z pod XYZ miała glejaka, choroba straszna, otrzymała wsparcię dawcy, przeżyła, ma się świetnie i jaka jej jest wdzięczność? Złośliwa, małostkowa, krnąbrna, do pracy taka już nie wróci bo do śmierci będzie niepełnosprawna, chociaaż ja nic nie mam do nich, osób chorujących, to jednak po powrocie do zdrowia powinny wracać do pracy by się po prostu odnaleźć w śród społeczeństwa, przestać myślec i rozdrapywać to co było, osoba z piętra wyżej jest typową frustratką, nic mnie do niej, ot wywołuje we mnie poczucie żalu, współczucia, siedzi to to w domu,nic nie robi, sama ze sobą nie moze dać rady, psa se wzięli to łazi to na spacerki jakieś takie rozedrgane, obebuchane jakby mrozy przyszły, idealna matka polka która uważa siebie za ideał kury domowej. No współczucia. Snobizm z niej bije aż po oczach. Przykład inny? taka co to świat miała w dupie, a teraz jak jej sęnoga podwinęła to ludzie widzicie? ratować trzeba, czytać te nędzne wpisy na facebooku, bo same wyskakują i aż dziw bierze  ze ktoś czyta i odpisuje w formie o jakas ty biedna, nikt nie napisze, weź się w garść i przestań piepszyć,  czego ona chce, sie spodziewa, że świat za nią zbawimy, że naprawimy za niąto co zburzyła, że dam jej kasę bo jest jej ciężko,mnie też cięzko a człowiek cieszy się że ma dach nad głową,za co rachunki opłacić, co do gęby włożyć, że łazi mimo że strzyka że boli, to dzieci posiada, ma dla kogo żyć, rano wstać i kłaść się spać. Ma pasje, ma przyszłosć. I dobra rada dla uciśnionych: dbajcie o własną dupe...

Człowiekiem się jest, na stanowiskach się bywa.

Pojechałam do pewnej dziury w sprawie pracy. Miały być kokosy, blichtr i prestiż widoczny tudzież na wykresie - pensja. Z tej okazji wzięłam ze sobą jako bryloczki szczęścia, indentyfikatory taryfy talizmanów, które miały przynieśc szczyptę podniesienia na duchu, szczęścia - przyniosły ducha bo reszta to był szok i nie dowierzanie. Ok, zabrałam dziadka i ojca mego w jednej osobie, Ktośka jako głowę rodziny ( chociaż ten pierwszy na nie go zasługiwał ), syna jedynego jako młodzieńczy zapęd do działania, też wzięłam jako nie wyrośniętą koniczynkę, czterokończynową, mała wycieczka, wypad za miasto, można połączyć przyjemne z pożytecznym z lekcją choćby biologii, wyszła nieodłączna ekonomia. Na marketingu to ja się znam jak na malarstwie, owszem jak coś cieszy oko to już jest sztuka, liczyć każdy też potrafi by wyszło na jego marne plus, bo życie na minusie, odczuwmy też wszyscy, a jak nie wszyscy to tylko to jest kwestią czasu. Hotel,wielki ogromny gmach, wszystko w standardzie czterogwiazdkowym, to i roboty po pachy i urobić się idzie po łokcie, nie o to chodzi, ja jestem z tej starej generacji że się jej nie boję, ale dać się wykorzystać to jeszcze trzeba wiedzieć za jaką cenę. Miła pani menager, miła i atrakcyjna, przyprowadziła koleżankę która posiadała uwidocznioną wadę zgryzu co powodowało świstanie, seplenienie, plucie, były jak najbardziej na TAK by mnie już, nawet z buta, z miejsca siedzącego przyjąć w swoje alkowy, pokazały, powiedziały o moich jeszcze domniemanych obowiązkach pracy, a kiedyśmy doszły do tematu pensja, stawka godzinowa, etat czy zlecenie, miałam wrażenie że cofnęłam sie do lat dziewiędziesiątych, braku perspektyw, wymagań wobec pracownika ponad miarę, stawkę, kiedy - to raz - pracownik trzymał się stęchniętego stanowiska niemal ostatnimi zębami, a pracodawca wydawał polecenia. Stawkę poleciły mi taką jaką płaciło się w tamtych latach za Wałęsy, na umowę zlecenie, sześć dni w tygodniu, po dwanaście godzin dziennie, z naciskiem na weekendy i święta. Oczy wyszły mi z orbit, że tak można, że tak sie da. O dojazdach nawet nie było mowy, wyobraźnia podpowiedziała mi ( jak to dobrze czytać książki, nie tylko dlatego że człowiek żyje dłużej, ale masz wyobrażenie sytuacji ), po odliczeniu kilometrów wyszło by mi dużo na minusie, a o pensji miesięcznej szkoda gadać. I taka naszła mnie refleksja, siedząc sobie w pięknym fotelu, otoczona błyskotkami które dzisiaj są standardowym dizajnem a tak cieszą oko, kuszą do tego by pstryknąć sobie fotę i wrzucić na Instagrama, do tego spijając pinacoladę lub Carlo Rosi w wersi Rosa, z dużą iloscią czerwonego grejfruta, lodu i parasolek...rozmarzyłam się...że oto przyszły czasy chude, ubogie. Skoro moje miasto się wyburza, a nic nowego nie powstaje, jaki czeka człowieka los? Że znowu trzeba będzie stanąć w szranki z kolejką do pośredniaka, łapać byle co za psie pieniądze, bo wygra wysoka inflacja, życie, brak perspektyw, strach o jutro i to co do gara się włoży, a koleżanka piepszy mi o pójsciu do szkoły. 

- Idź do szkoły, zrób maturę, mając średnią, gdzieś Cię wcisną. 

Znając życie, zrobię trzy lata zaocznego, wpiszę w CV wyższy stopień zaangażowania, a bez pleców i znajomości będą wymagać studiów, a może zmiany kierunku bo ten nie będzie adekwatny do zamiarów pracodawcy. Kto chce pracować i kto chce przyjmować to bierze pracownika i tyle, bez zastanowienia sie. Bo jest potrzebny człowiek. Jakie to poniżające stało się w tamtej chwili, że doczekałam sie takiego upadłego momentu, kiedy masz wrażenie że nie szanuje się człowieka za jego postawę, doświadczenie zawodowe, tylko wykorzystuje, bo nawet jeśli jesteś wykorzystany to niech ci zapłacą, dadzą poczucie spełnionego obowiązku i gratyfikacje. A tutaj rzucą ci mięsem, jeszcze się ciesz, i walcz o tę kawałek podłogi. A między innymi stała się to sprawa upodlająca od kiedy nabyliśmy sąsiadów ze wschodu i tym owszem odpowiada takie traktowanie i taka jałmużna, którą przekładając na ich pensje, stają się za naszą sprawą bogolami. Ja nikomu pracy nie żałuję, ale szanujmy się! Taki polski pracodawca ( przez małe p ), woli przyjąć właśnie takiego ukraińca bo ma za to dopłacane, więc mu się to opłaca. Taki ukrainiec cieszy sie z tej pensji, a nam zabiera stanowiska pracy i doprowadza do skrajnych stop pensyjnych. Cofamy się. Ja od dłuższego czasu mam wrażenie że Polska spakowała się i to my teraz jesteśmy gośćmi Ukrainy, gdzie im wszystko wolno, gdzie mają pierwszeństwo i do pracy, do służby zdrowia, mają taryfy ulgowe itp. panoszą się, obrażają, plują nam pod nogi, wyzywając nas od :

 Ty mały polaczku...

Czy my po drugiej wojnie światowej niczego się nadal nie nauczyliśmy? Zapmnieliśmy co zrobiła z większością polaków ukraina z rosją? jak rabowali, zabijali, gwałcili? Kto nie oglądał Wołynia, zapraszam, jest wiele interesującej literatury o historii w której odzwierciedleniem były lata 1939 - 1945, ledwośmy się uchronili, obronili, przeżyli od najazdu niemców, to wlazła czerwona zaraza. A my dzisiaj im wszystko podajemy na tacy z wielkim ukłonem, poddaniem, usłużalczością...patologia, grengolada jak to mówi mój Ktosiek. Wracjąc do rzeczywistości, zastanawiam sie jak długo będziemy się tak pozwalać traktować, przecież już ta przesympatyczna pani ( która tę cechę ma wpisaną w cv ), z uśmiechem na twarzy dała mi do zrozumienia że trzeba mieć garba, siłę Herkulesa, głowę jak wydmuszkę by można było w nią napchać propagandy i jeszcze dać się wyruchać za darmo. Nie dziękuję. 

Wracaliśmy dyskutując o polityce naszego kraju, o jego zawiłościach rządowych, doszliśmy jednogłośnie do wniosku że nic nam to nie daje, tylko mały stracił dzień bo nie poszedł do szkoły. A cieszył się z tego powodu, bo były to wagary usprawiedliwione. A skoro idzie jesień...jesień idzie...przyszło mi na myśl że o rety, zaraz październik, temperatura poleciała szybko w dół i drzewa powoli poczęły gubić liście, już wystawki świąteczne, już szaleństwo hallowenowe, już zniczy można kupować z zapasem, tu promocja, tam obniżka cen, a gdzie nie spojrzeć grengolada. 

Popołudniu poszłam do sławnej Żabki. Mały sklepik na jednej z głównych ulic miasta. Ja która nigdy nie miałam do czynienia z handlem , z kasą, obrotem pieniędzmi cudzych, z duszą na ramieniu poszłam na przyuczenie. Nauczyłam się szybko, bo sama obsługiwałam, wydawałam paczki, do tego totalizator gier i lotto, myślę sobie - skoro słonia nauczą tańczyć, to ja tu zostaje. Koleżanka miła, szefostwo też, do domu blisko i co ważne na miejscu, pieniądze jak wszędzie, dupy nie urywa, pracować gdzieś trzeba. Nabrałam wiatru w żagle, spodobała mi się obsługa klijenta, że śmiało można podyskutować, zaproponować, polecić, że on dziękuję, no bajka. Jak szybko ta skorupka pękła? Złote jajko okazało się zbukiem, dosłownie i w cale nie przesadzam. Następnego dnia, drugiego, gdzie wiadomo nadal jestem na przyuczeniu, nadal bez umowy, wpada vel szefowa, znienacka, popołudniu, i drze ryja, że za dużo daję sosu do hot dogów, że koleżanka wszystko robi a ja siedzę za kasą, nie wykładam towarów, nie chodzę po sklepie, nie biegam. A klijencji słuchają, patrzą, dziwią się, a ja sama zdziwiona, w szoku, z lekką zdezorientacją, że jeszcze wszystkiego nie wiem, mam takie prawo, uczę się, a koleżanka ma prawo mnie poinformować o moich obowiązkach, co należy robić, czego nie należy, na co zwrócić uwagę. Beszta ją szef na zapleczu, ja dostaję cięgi na sklepie. Czerwona żarówka bije na alarm. Bierz nogi za pas kobieto! jeśli oni są tacy w pierwszych dniach dla nowego pracownika, to nie życzę nikomu tam pracować, bo strach sobie nawet wyobrazić jak będzie wyglądała współpraca po otrzymaniu umowy. Będą mie mieli w garści, jak małego wystraszonego wróbla. Kiedy sytuacja została opanowana, a państwo K. zabrali swoje cztery litery i udali się huj wie gdzie, nie istotne, zniknęli z wizji, z foni, chociaż ciągle byliśmy przez  kamery podglądani, to podejrzewam że wielkim zboczonym fetyszem jest siedzenie w telefonie i patrzenie, gdzie jestesmy w danej chwili, co robimy, taka rozrywka, a potem jazda i darcie mordy. No sorry ale szanujmy się, za te pieniądze, czy każde pieniądze są tego warte? Żeby tylko na tym się skończyło to ok. Ale koleżanka, taka słodka nie winna idiotka lat co to dopiero od ziemi odrosła, morda jak szafa, poczęła mi włazić, wymieniać na drobne, przestawiać mnie, i w końcu na końcu wyszło manko w postaci 124 zł z groszami, na mój koszt. O żesz qarwa twarz. Kamery ustawione wszędzie, ingwilacja taka że nie wysrasz się, bo kto wie czy pluskwy nie podłożyli, a ta ciekała od biura do mnie, tu klijenci, urwanie pały, zamieszanie, bo ten chce jeść, tamten prosi, tamta nie prosi, dziękuje, kolejka, czuję że już mam nerwy, że rośnie mi ciśnienie, przypomina mi się sławne do nie dawne laboratorium, pani kierownik i to uczucie presji. I mam teraz wrócić do tych samych klimatów, do tej zgniłej atmosfery, bo skoro maska opadła na drugi dzień, i dzięki Bogu, pokazali swą prawdziwą twarz, to ja już nie mam pytań. Zniesmaczona, z nowu z tymi wyrzutami sumienia poszłam i rzuciłam jej przepoconą koszulkę, niech ją pierze, szkoda wydawać kasy na proszek, na nią ? nigdy, ewer. Niech szukają, a skoro w przeciągu tygodnia zmieniali pracowników, to chyba już oczymś świadczy. Życzę im jak najlepiej, a jeszcze lepiej sobie, bo takie czasy snobizmu mamy że każdy sobie rzepkę skrobie. I znowu jestem bezrobotna.