Na motylą nogę.

Każdy jest pasją.

Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma...

Zawsze kochałam ksążżki, próbowałam innej formy odpoczynku, malowania, wędkowania, tańca, zawsze ze wszystkim wygrywała literatura. Odkąd poczęłam łączyć litery w zdania, a zdania zaczęły wędrówkę poprzez wszechświat wyobraźni, a tę kreowała matka - jeszcze lepiej tato! ten to potrafił czytać ! co za lektor, jak zmieniał barwę głosu, postać, Kopciuszek miał zły charakter, Czerwony Kaprurek był Wilkiem, a Wilk? biedną bezradną dziewczynką...a ja kipiałam od emocji, napięć, bo nie Wilk był ważny w opowieści, ani tym bardziej mała dziewczynka z koszyczkiem pełnym wiktuałów, ale leśniczy! ten co to musiał podjąć najwyższe stanowisko, wybór, zabić wilka ( a ten pod ochroną), czy ratować babcię i wnuczkę...wpadam w macki kryminału, burzy to spokój stoicki rodziców, co to uważają że książeczka dla dzieci to zawsze buduje morał, tworzy spokojną baśń która ukoi, jest pozytywna,  ułoży główkę do snu...Ale Anders czy Bracia Grim tworzyli z realiów bajarkę, z rzeczywistości wplatali ułudę która dawała poczucie nostalgii, z lekkim horrorem, thrilerem, a morał był zawsze taki sam, dawał do myślenia. Pamiętam jak mama kładąc mnie do snu otwierała małą książeczkę ; Opowiedz mi mamo, opowiedz mi tato ; to były drzwi do świata które było przestrzenią fantazji, jak uwielbiałam w głowie przebierać się za głównych bohaterów, jak deklamowałam po stokroś razy te same tekty, jak widziałam oczami, zmysłami obrazy, jak byłam bryczką zmienioną na poczet Kopciuszka, jak byłam nią samą po stokroścest razy piękniejszą...W szkole mi nie szło...nauka była moją piętą ahillesową, choroba która zawsze stawała okoniem, nie tolerowała gapiów, odstawałam od koleżanek, odnosiła sie do mnie nie tolerancyjnie, pomimo iż nauczyciele naciskali na empatię, na koleżeńskość, pomagajmy słabszym, mnie wyśmiewano, zawsze za niski wzrost, za oceny słabe, za ubrania, za odrębność. Ubrania dostawałam w spadku, po siostrze, bo jeszcze nie zniszczone...Siostra. Zawsze chciałam mieć przyjciółkę...co to ma się do książek? Nijako. Ale siostrę miałam, bliska mi, i droga. Jak przyjaciłka, którą chciałam, a nie posiadłam nigdy. Zawsze po niej ciuchy, znoszone, zaplamione, ale jeszcze nadające się do założenia. Nigdy nie wybrzydzałam, nigdy się nie buntowałam, nigdy nie ganiłam że tu plama, tam dziura, mama kazała, to nosiłam. Czy ryby mają głos? Nigdy też nie zwracałam na siebie uwagi, na to co mam na sobie, zawsze siedziałam sama w ławce, zawsze ze swoimi zeszytami, książkami, piórnikiem. I numerem w dzienniczku. Zawsze jakaś taka sama na końcu, jak w szpitalu - anonimowa. W tych latach co to szkoła była ważna i teraz też, samotność była straszna, odseparowana, wytykana...nie było hejtu, bo nie było komórek, inetrnetu, socjal media,nikt nikogo nie nagrywał, nie komentował...po skończeniu szkoły poszłam do zawodówki, tam na mój wymarzony zawód - introligatorstwo. Uczyłam się klejenia teczek, książek, oprawiałam prace dyplomowe, magisterskie, ale co ja miałam za szefostwo. Panią która kazała klepać klajster, klej z mąki pszennej, smarować obwoluty, nic ponadto. Na egzaminach dopiero pokazano mi jak zrobić książkę ze skóry cielęcej, ze złotymi nadrukami, z grzbietem otoczonym kantami z mosiądzu. Otrzymałam czeladnika, zdałam egzamin na trzy, ale zdałam. Potem nikt nie zdał, bo mistrz ciągle miał migrenę wypraszając gości z mego miasta. Książka służyła mi jako przystanek od nerwów, jako nostalgia, klimat, magia, jako odskocznia od rzeczywistości, była i trwała i jest dodzisiaj. Dzisiaj jest i trwa nadal, z tym przecinkiem że rozrosłam się w mediach, pokazałam swą twarz, co z tego że  z filtrem, ułudę nakładam na twarz jak fluid, maskarę, tuszuję, wklepuję i wciskam kit powszechny. Czytam dużo, łączę powieści kryminalne z obyczajówkami, jak jedno zaczyna mi wychodzić bokiem, zabieram się za drugi stos. Skąd mam ksiazki? nie tylko od wydawnictw, księgarń, bo zawsze, ale to zawsze istnieje procent prawdopodobieństwa że wchodząc na stronę, czy też do księgarni coś upoluję. Kiedyś nie koniecznie brnęłam w elite regałów empikowych, cena mówi sama za siebie, taka choćby Biedronka, dysconty posiadają moc ceny, za pół darmo upchną temat, byleby się pozbyć produktu, a w stacjonarnych księgarniach, podczas rosnącej inflacji ksiązka poszła w gurę, raczej jej cena, nie ilość stron, a szkoda. Korzystam z bibliotek. Ludzie cały czas są zdziwieni, że jak to tak, to tam są ksiązki? nowości? można znaleźć coś fajnego, ciekawego...ano można. Dzisiaj biblioteki rozszerzyły swą działalnosć, by nie upadły i się nie zamknęły, jak w większości robi się z kulturą która niestety sama się nie obroni. A nasz rząd szuka oszczędnosci więc lepiej zamknąć ten przestarzały przybytek, a książki zaarchiwizować. Ale co mnie to obchodzi, co się tam wydarzy, biblioteka wychodzi wobec czytelnika, posiada moc magii w postaci nowinek, jeszcze ciepłych, dopiero co wydanych i proszę, czytam do woli, w każdej pozycji, w kazdej wolnej chwili, bez zbędnego wysłuchiwania się że ja to lubię czytać ale nigdy nie mam czasu. Naprawdę? Od momentu otwarcia oczu aż do położenia głowy do poduszki, wypełniony czas mamy od a do z? nie wierzę. A przecież filmy też zajmują czas, na który trzeba mieć czas. Na fryzjera, kosmetyczke, sklepy, wiem że to są obowiązki, ale ja wolę czas spędzać tak, a że lubię czytać to czytam wszędzie, byle posadzić tyłek i zamiast słuchać plotów to wolę słuchać a raczej czytać fabułę powieści. I wkręcić wyobraźnie. Kazdy odpoczywa jak może, umie najlepiej. A pasja poszła w bloga, w Instagrama, Facebooka, gdzie tworzę swoje wykreowane życie drugiej ja, odskoczni od matki, żony, bezrobocia i dobrze mi z tym. I teraz to ja mogę powiedzieć że nie mam czasu. 

Rodzina rzecz święta. Bo w rodzinie to nie zginie, w kupie raźniej, bo najlepiej to na zdjęciu. Znacie takie powiedzenia? Można jeszcze je mnożyć jeśli nie dzielić. Ale nie tylko temat tyczy się rodziny. Wystaczy że masz ; zafirankowców 'osiedlowy monitoring by twoje życie nabrało kolorów, rumieńców, bo jak sie okazuje twoje życie tak nudne jak flaki w oleju, nabiera tempa i w dosłownym znaczeniu tego słowa, kazdy żyje nie twoimi sukcesmi, żeby tylko! ale podtknięciami, patrzą i oceniają , kiedy znowu coś jebnie i to w posadach, kiedy się przewrócisz, kiedy ci się nie uda, ZNOWU! zobaczą cię w ciężkiej depresji, desperacji, mają nie tylko o czym mówić, ale jakiż mają zaciesz, jaki banan na ustach, jaki dobry humor. Zawsze starałam się trzymać na uboczu, od wścibskich oczu, bo z oczu to i z serca, nie mówić o sobie za dużo, bo co ja tam mam do powiedzenia, nie pokazywać się zbyt często, nie wychylać, nie wskazywać, być cichą ciemną, atrybut małomiasteczkowego zaciekawienia. Plota goni plotę, komentarz goni komentarz, opinia goni opinię, ale tak się nie da, gdyż skoro posiadasz bloga, jeśli prowadzisz się w social media, jesteś osobą publiczną. Każdy Twój wpis , to płachta na byka, na ciebie bo podajesz im temat, wbijają ci hejt między łopatki, a to dolewa oliwy do ognia. Twoja szanowana pasja staje kołkiem w gardle tych co siedzą na ławeczce i tylko świrują, temat dnia, JA! jak wyszłam ubrana, co powiedziałam, co zrobiłam, co kupiłam, jakie są moje poglądy, gusta, style, co w trawie piszczy. Ot jestem sławna, mam swoich małomiasteczkowych stalkerów, hejterów, zazdrśników, zawistników, kto ich nie ma. Nie zyjemy raczej na bezludnej wyspie, nie jestem anonimowa, w Dużym Mieście jak najbardziej, nikt się niczym i nikim nie interesuje, sąsiad sąsiada nie zna, nie wita się, unosząc nonszalancko brew zdziwienia, na co komu zażyłość społeczna? Tak jest bezpieczniej. Mój dom, moja twierdza, i wara kazdemu kto chce coś dodać. Natomiast jeśli nie obcy obrobią ci dupę, zrobi ci rodzina. Co z tego że sami maja kłopoty z synem, z córką, że sami mają problemy finansowe, długi, ale jesli u ciebie dzieje się coś lecą na łeb i szyję z dobrymi radami, bo powinnaś, bo musisz, bo ja na twoim miejscu to bym zrobiła tak i siak, a co by było gdyby...znacie to? Dochodzi flaszeczka, rozwiazuje się jezyk, stajesz sie otwarty, szczery, prawdomówny, zaczynasz sie zwierzać, nigdy byś siebie nie podejrzewał o takie zachowanie. Domownicy zaczynają wskazywać paluszkiem Twoje błędy, sypią radami jak z rękawa, a goscie siedzą i milczą,łykają jak kaczka chleb i czujesz jak coś w twobie rośnie, jak zaczyna sie warzyć, jak chce ci się rzygać, bo chciałas się wygadać, pragnęłaś zrozumienia, wsparcia, a tych poniosła fala wyobraźni. Rośnie ci gul, poczucie winy bo się odkryłaś, powiedziałaś coś co powinno siedieć w Tobie na długo, nie wychylać się, wypłynęło, w pijackim zwidzie. A sami zapomnieli, nie pamiętają że pod dachem ukrywają bandziora który to wychowany na cycu z łapami do nich leci, ustawia, pyskuje, knuje, kłamie. Ale u nich to jest temat zamknięty, nie ma problemu, jest cacy, jest miodzio, nie ma się do czego przyczepić. Dlaczego nikt nie otworzył mi oczy wcześniej? nie zadeklamował swoich racji, prawd wobec moich wyborów, dlaczego potrzeba procentów by dowiedzieć się ile znaczę dla innych, najbliżzych, zamiast się wspierać, wspólnie trzyamć sztamę, my uprawiamy boks. Przepychanki słowne, mieszanka plityczno wychowawcza, skupienie się na mnie, a dla czego na mnie? bo się córce podwinęła noga, bo poczęła isć drogą zbuntowanych, bo się pogubiła, teraz mam słuchac wykładów, ze za wszystkim co złe stoją, odpowieadają rodzice, bo pozwolili, a sami nie pozwalaja, choćby dla świętego spokoju? Czego nie rozumieją? łatwo dawać dobre rady, stajemy się psychologami innych problemów, bo one nas nie dotycza, nie dotykają osobiście, jesteśmy mądrzy, bo my byśmy nie pozwolili, nie uczynili z życia naszego dziecka zrobić ser szwajcarski. Czyżby? Myślę że oni są jeszcze przed faktem, który rośnie jak drożdże na placek, wyrasta powoli by wybuchnąć w ostateczności, ale to musi nabrać tempa, akcji, powoli aż popłynie i się zatraci. My mamy to za sobą i teraz może kilka słów o asertywności. Nie mam jej, nie posiadam, nie posiadałam, można śmiało mnie wykorzystać, podejśc i zabrać to co im się nalezy, tacy byli przyjaciele przez wielkie p. Kto nigdy nie chciał mieć przyjaciół, być częścią grupy, elity, choćby osiedlowej zgraidzieciaków, mieć przyjaciółkę, psiapsiółkę której można było się zwierzyć, i wice wersa, liczyć na nią, na jej zaufanie...a potem dowiadywałam się lub poczułam na własnej skórze że byłam potrzebna, wykorzystana, a kiedy tak mnie klepano po moich chudych plecach, ja rozłam w ich oczach jako ta która zasłużyła na miano przyjaciółki, bo pomogłam, bo się postarałam, bo zasłużyłam...do chwili kiedy ta osoba uzyskała to o co walczyła, a potem telefon milczał, adres się zmieniał w raz z byciem nie osiągalnym i nagle kiedy spotykałaś ją na mieście ona tłumaczyła że nie spotka się teraz bo nie ma czasu, wymijająca gadka szmatka, oczka latające tu i tam, fałsz który jak dym ulatniał się w raz z wydechem w zimową noc tworząc opary mgły. I ta żenada, i wyrzuty sumienia, bo ja miałam wyrzuty sumienia, pytałam siebie: co ja zrobiłam nie tak, dlaczego uciekła ode mnie? Bo mało że była głupia, to ja byłam ślepa, jeszcze trochę a bym wylizała dupę byleby zostali, nie odchodzili, nie zostawiali mnie samą...Opamiętanie pzyszło z czasem, kiedy zozumiałam do czego im byłam potrzebna, jako maskotka, do tego posiadająca kasę, stawiałam, kupowałam, pokrywałam koszty długów, a gdzieś tam słyszałam że no cóż, nie mają nikogo na kogo mogliby liczyć. Oni się użalali nad sobą, nad brakiem przyjaciół, osób zainteresowanych swoim beznadziejnym życiem, że zawsze są sami, z nikąd pomocy...dziś obserwuje potyczki słowne na portalach i dziięsię tym którzy jeszcze pocieszają, starają sie znowu im wejść w dupę...za pożyczkę bez wrotną, za niby dobre słowo okroszonę zakupami...nie potrzebuję takich w koło siebie, pustych słów, zlepek frazesów, nic nie znaczacych liter sklecionych na prędce...Ale rodina powinna się wspierać a nie ganić, ganią za politykę bo podzielasz taką stronę a nie ich, bo masz inne zdanie, wychowanie wobec dzieci, bo słuchasz innej muzyki, bo kochasz ksiażki, ale na prawde kręci cię ta literatura? A potem jest słwootok, przekrzykiwanie się, bo każdy w takiej sytuacji broni własnych poglądów, wartości po kilku setkach, wychodzi wrażliwość na wszystko...ta zajebana empatia która cię drażni, bo jak oni kochają zwierzęta to ty w ogóle nie masz pojęcia o zwierzakach, kiedy zaczynasz temat o tym że cię boli, ale jak ją boli, to ciebie nigdy nie bolało...po co za tem się odzywać, słuchać, drążyć temat...coraz częściej w tym towarzystwie czuję się wykluczona, bo pracuję jako robol, a teraz jestem dodatkowo bezrobotna, co nie jest atutem i powodem dodumy, oni robią kasę, byli tu i tam, widzieli to i owo, kupili ten tego, poczuli majonez z musztardą, a ty jesteś jakaś inna, wykluczona, gorsza, bo odstajesz nawet w słownictie. Tylko dupy Kardiaszanki nie ma bo mózg dawno spóchł. Kiedy słuchasz o błedach swoich wychowawczych, o wadach swojej latorośli to już nie masz wyjścia jak spuścić głowę albo wyciągnąć maczetę. Wyjechałam z tamtąd rzegnając sie na długo potem i niech sobie zyją w tym własnym bagnie uważając za prestiż i luksus. Ja zabrałam ispakoałam do swojego plecaka marzeń to co uważam za swoje zabawki, strerte chorych marzeń i wrócilismy do domu. Powiedzmy do domu...mieszkania 51m kwadratowych, wynajmowanego w którym poprzez moje dziwactwa, nawyki i przyzwyczajenia staje się ciasnym, nie własny kątem, ale ile jest takich jak nas? Ktosiek czuje się swobodnie, Mały ma szkołę, kolegów i swoje światy...mimo wszystko jesteśmy razem, od przezło dwadziescia lat, tworzymy ułudęrodziny, sklejamy nadpęknięcia, ale chyba nic nas nie rozdzieli, żadna inna dupa, bo i to przerabialiśmy. Był motyw, jeden ale jakże odcisnął piętno na zaufaniu, na naszych relacjach, kłamstwa nigdy nie popłacą. Dziś on wie że drugi raz nie dostałby szansy. Ale z innej beczki. Stworzyliśmy bezpieczną opokę i tkwimy w niej do upadłego. 

Małomiasteczkowa twarz, małomiasteczkowa głowa
Małomiasteczkowy styl, małomiasteczkowo kocham
Z małego miasta wielkie sny, atakują twoje ulice
Wyśniłem sobie ciebie, gdy śpiewałem głośno pod prysznicem
Ten mój małomiasteczkowy hit i małomiasteczkowe słowa
Ten małomiasteczkowy rytm, melodia małomiasteczkowa
Z małego miasta wielkie sny gromadzą się na twoich ulicach
Pamiętam, bardzo chciałem tu być, na pewno dużo bardziej niż dzisiaj

Jakie to dziwne i nowe doznania, być przyjmowanym za gościa u córki. Teraz smiało mogę powiedzieć że pojechałam na weekend do córki. Gdzie byłaś ? U córki w Wielkim Mieście. Czas spędziłam z córką na Ratajach, na Staromiejskiej, Na Półwiejskiej, spędziliśmy mile czas przy Warcie, na Browarach gdzie odbywał się koncert, liznęliśmy pysznych lodów na Fali, poobijaliśmy się tramwajami, podmiejskim dojechaliśmy do punktu wyznaczonego za koniec podróży. By dnia następnego wrócić pociągiem do naszej zapadłej dziury. Ciężko mi powiedzieć czy mnie moje miasto rajcuje, taka sielanka okryta stertą śmieci, smrodu wydobywającego się z lokalnej firmy. Ale dziś wiem że zawsze mogę z tąd uciec i jak dwie koleżanki, przyjaciółki spędzić mile czas w Wielkim Mieście, jej nowym mieście, które wchłonęło ją, gdzie za jakiś czas powie a u mnie w Wielkim Miescie to jest tak i siak. Pamietam jak znajomi wyjechali do UK - po miesiącu staneli się pełnoprawnymi angolami, zapominając narodowy język jakim się wówczas posługiwali. Jak łatwo się sprzedajemy. Za cenę adekwatną do zamierzonej. Posty i nauka dzieci która dziś nie zna języka ojczystego, smutne. Niestety prawdziwe. Wielkomiejski gwar, życie które tetni, anonimowi ludzie, szaleństwo braku czasu, architektura która budzi podziw, wkomponowana w stare kamienice, życie ludzi których nie na próżno definiują jako ; Pyra ; i wszystko jasne. Idąc od przystanku do kolejnego,podziwiałam infrastrukturę, czystość, mieszankę kulturalną, pomieszaną z wielobarwną językowością. Zachłyśnięci luzem, swobodą sami czuliśmy się jak oderwani od pługa. Jakby nasza przyziemskość, jakby nasze małe miasteczko wyryło w nas odznaki na czole, to są dziwacy, ludzie któruch bliźnixh traktują choćby wzrokowo jak obcych. Obciach, jakby to powiedział Gabi, wstyd za coś niby normalnego, za coś dla nas oczywistego. Tak byliśmy wychowani, na osądach, komentarzach, na wytykaniu palcami, na ocenie, na znaniu się tylko z widzenia, na plotkach które szumnie rozrastały się do rangi historii nie z tej ziemi. Z jednego końca miasta na drugi koniec, wieść roznosi sie z szybkością światła, dodana z pikanterią - bawi - w prawia z stupor, albo hańbi. Tutaj jesteś klasyfikowany, podklejony pod stopień wykształcenia, wychowania, rodziny i ta klasa każe ci posiaść odznaczenie. W Dużym Mieście inność jest tolerowana, nikogo nie obchodzi jak wyglądasz, jaki masz styl, gust, poglądy, czego słuchasz. To jest twoja strona zarezerwowana tylko dla ciebie, nie dla mnie, nie dla obcych, i dosłownie można użyć stwierdzenia, nie dla psa kiełbasa. W małych miasteczkach, ludzie wiedzą lepiej i więcej od ciebie, znają twoje życie na wylot, twoje myśli, zdanie, plany. Oni mają za nic współczucie wobec tego że ci się noga podwinęła, właśnie im czesciej ci się podwija tym lepiej dla nich, to jest odwaracanie od własnych kłopotów uwagi, łatwiej poznecac się nad Iksińską niż słuchac o sobie. Idziesz ulicą i się odwracają, patrzą na ciebie, w oco masz na sobie, obgadują, śmieją, szydzą...a ty głupi człowieku robisz się maluki, marzysz by dali ci święty spokój. Idę tymi ulicami, mijana, mijam, kazdy z głową własnych myśli, ze słuchawkami na uszach, z muzyką w głowie, leci, pędzi gdzieś przed siebie. Anonimowość jest piękna. 

Jakże ja się stęskniłam, za tą mordką, za moimi genami, za tą małą bezradną dziewczynką jaką do nie dawna była. A teraz proszę, niech Włosi biorą przykład i się uczą, jak to fajnie zaczynać wszystko od nowa na własną rękę, być odpowiedzialnym za swoje czyny, i słowa, żyć na własne kopyto i płaciś za siebie, a nie, za mamusi, mamusia, da, zabierze, wypierze, podetknie, odetknie, i tak byle do 40 - tki. A moja panienka sama zycje na swój koszt, uczy się zarabiania pieniędzy, wie ile co kosztuje, szanuje ten czas i nie marnuje na widzi mi się. Doceniam jej zaangażowanie w pracę, w to że się stara, że każdego dnia udawania swoją wartość. Jest dobrze. Ktosiek też szczęśliwy, widzę po oczach jaki jest zadowolony, bo mu się smieją te oczy. Młody też za rękę dał się ponieść pomimo swoich lat, nie oszukujmy się, są ze sobą zwiazani i też to oko cieszy. Niech się układa, dosyć tych łez, dosyć nie przespanych nocy, dosyć tych problemów, pytań i myśli. Teraz czas zacząć żyć. 

Mój awans, szybkie podbicie ostatniego szczebla drabiny wyścigów szczurów, zakończyła się wypowiedzeniem. Były łzy, nie rozpaczy, nie szczęścia ( trzeba być debilem by cieszzyć się z utraty pensji - zazdroszczę ), smutku, typowego jak na tę wyniosłą a raczej upadłą chwilę. Moja szefowa, pani kierownk laboratorium raczej nie wypowiedziała się w żaden sposób, ot nie otworzyła usta, mało tego nie spojrzała na mnie jednym okiem, nie urągając sobie jednym mrugnięcięm rzęs. Rety ona nawet rzęs nie ma, w głowie typowa laboratoryjna sieczka, bo wyniki,bo badania, ale powadzić grupy, zespołu co jest ważne - nie potrafiła. Cóż, nie ja pierwsza nie ostatnia, gorzej bo 100 osób czeka to samo. a inflacja ciągle szaleje, ciąg zwolnień sieje widmo bezrobocia, teraz ja stanęłam przed kolejnym wyzwaniem. Znaleźć pracę. Powiecie, cóż w tym za problem. Otóż tłumaczę, kiedy mieszka się w małym mieście gdzie wszystko sie pozamykało, ba! wyburzyło, elektrownię, gdzie byłam ostatnio świadkiem upadkiem ostatniego komina, zamknięto kopalnie gdzie daała mieszkańcom pracę i wydobywała węgiel brunatny, to spowodowało że zakłady pracy pękały w szwach od przypadkowyh pracowników, ale pocieszające było to że jeszcze przyjmowali, było gdzie się zahaczyć. Dziś wszystkie te zakłady walczą dosłownie o przetrwanie, wysokie ceny gazu, prądu wskazuja że firmy plajtują, nie są wydolne finansowo, a podwyższki są straszne co sugeruje że póki wojna trwać będzie na Ukrainie, my cierpieć będziemy niedostatek. Walka o stołek, choćby najgorszy, pokaże stronę prawdziwej twarzy człowieczeństwa. Maska opadnie z chwilą kiedy narzekając na swoje stanowisko, tak podłe, na ludzi, na pensje, ta stanie się walką o węgiel, o przetrwanie. Ile ludzi zapomni że ma przyjaciół w pracy - a przecież nie od dziś się mówi że w pracy nie ma kolegów, ile będzie w stanie wejść głęboko w dupę byleby go przetrzymać choćby za pół etatu, ilu się sprzeda, ilu sami sprzedadzą , wskażą palcem, kto co mówił, donosił, szydził, pracował na pół gwizdka. Wywlecze się jak ludzkie jelita, cała nasza wrażliwość, empatia, wartości, każdy będąc pod murem stanie na wysokości zadania by walczyć o swoje. Czasy egoizmu, lata dziewiędziesiąte ukłonią się, a witając bezrobotnych bez perspektyw na przyszłosć i ten strach o jutro i o to co włoży się do gara. A włoży się? Ile z nas nie będzie miało na chleb, ilu z nas będzie borykało się z opłatami skoro z nikąd pracy, z nikąd pensji. Długi, depresja, nałogi, samobójstwa. Ci co żyli w tamtych czasach przytakną na wspomnienia, jak było ciężko, trudno wiązać koniec z końcem. Owszem mam niesmak, żal że tak to poszło, poleciało, że pani kierownik, nie wylewna, ma prawo być taka, ale zamknięta w sobie sprawiająca władczej postawy, wywierała presję, mobing na mojej psychice. Wchodząc do gabinetu gdzie pracowałaś z nią oko w oko, czułaś stres z samej jej obecności, zero dzień dobry, ani nie usłyszałas pocałuj mnie w dupę, nic, potem gdzieś za plecami dowiadywałam się że wszystko co robię to złe, nie dobre, wynikające z mojej nie wiedzy. Jak miałam się uczyć? Dopiero koleżanki poczęły mnie wspierać, pokazywać, tłumaczyć...za późno na łzy...Byłam zresztą świadoma że dojdzie do tego momentu, za małe doświadczenie, co spowodowało sam fakt że skoro nie bardzo radziłam sobie z analizami, z chemią, to nie wybiorą koleżankę z 15 letnim stażem tylko mnie, najmłodszą z osób. Mało tego, wchodząc do pracy spotkałam na kortarzu koleżankę z tkalni, pyta mnie sie gdzie do laboratorium, to ją wprowadziłam. Już w tedy zapaliło mi się czerwone światełko, skoro nie ma pracy, zamówień, klijentów, na co ona? Za mnie. Proste. Wymiana człowieka, jak rzeczą, ja się zużyłam, nie zmieściłam się w czasie. Ot wyjebali mnie szybko i niby bezboleśnie, to nie była praca marzeń, powiedzmy sobie szczerze, tego nie żałuję, żałuję że to była strata czasu, życie w ciągłym stresie, z nerwami, z milczeniem...nawet zegar bał się tykać...to było doświadczenie, poznałam charakter pracy, ale pokazano mi jakim człowiek może być debilem, przecież nic nie jest nam dane na zawsze i na wyłącznosć, nigdy nie wiemy co nas czeka za chwilę, moment, że będziemy musieli naciągnąć naszą dyscyplinę, dostosować się do innych, dzisiaj jesteś na stołku, jutro sprzątasz biura...życie...

Kolejne pisanie CV, bieganie i proszenie, słuchanie tłumaczeń o sytuacji na rynku pracy, kolejne miłe uśmiechy, fałszywe nuty ludkiej dobroci, sama muszę naginać rzeczywistość że to przecież przecinek w mojej karierze, jeszcze wszystko przede mną, nowe, lepsze, budujace. Chyba lubię żyć w iluzji. Naciągać ją jak gumę...Siedzę spijam zerówke, mam dzień wolny, dziś, pewnie jutro i pojutrze też, nie muszę sie już tak bardzo spieszyć, poświęcać godziny, minuty na gonitwę z czasem. Na spokojnie jak rzadko kiedy spijam kawkę i piankę z nawarzonego piwka, tłuke i upycham po kątach swej psychiki wyrzuty sumienia. Mam wyrzuty sumienia, dlaczego? No właśnie ne wiem. Przecież to nie moja wina, że dla innych byłam nie wystarczająca, tępa dzida jak o mnie mówili po kątach, tak jakbym głucha i ślepa była na te ironiczne podszepty, ten wzrok który wbijał się szpilkami we mnie, kuł, ranił, a potem zamieniał się we współczucie. One były idealne, weszły w zawód jak nóż w masło. Nigdy nie popełniły błędów, zawsze nomber łan, skąd zatem zwroty towarów, reklamacje? z tej wielkiej wiedzy? 

Nowy miesiac, wrzesień, to jak nowy rok, rok szkolny, podsumowań, obietnic. Młody poszedł do piątej klasy, dumny z nowym plecakiem do którego włożyłam oprócz zeszytów, miejsce na marzenia, niech się rozwija, niech wznosi ponad miarę i możliwości. Co mu będę bronić, ja jestem od czarnej roboty, od pomagania. Kolejny rok indywidualnego toku nauczania. Oby nie doszło do kolejnych zajęć onlin, nie wiem jak reszta rodziców znosiła te szybkie pobudki, jakby inaczej dziecko wstawało idąc do szkoły, sniadanie, gonitwa po pokojach, łazienkach, cisza która zajmowała trochę i ciut, bo lekcje, a tutaj ci się przeklło, tam pies zaszczekał, tam listonsz i kolejne wycie psa...a ty starasz się po cichutku nastawiać na gaz wodę, gary, jednym słowem my jako starzy - nie bójmy się tego słowa, uziemieni, a dziecko przygotować na kolejny dzień podobny do poprzedniego spada na barki rodzica. Chore takie nauczanie. Nic to, piata klasa i już widzę jak przez te wakacje urosło mi chłopaczysko. Przerosło mnie, chociaż metrami nie szastam, to jednak głupio tak patrzeć na nie go z dołu. Wyrobić sobie szacunek, wielka sprawa jeśli nie piorytetowa. 

Młoda w Wielkim Mieście radzi sobie jak nigdy wcześniej. Splunęłam kilka razy przez ramię, aby nie zapeszyć, pani z polskiego zawsze twierdziła że kto wierzy w gusła temu dupa uschła, ale lepiej nie zapeszać. Pracę znalazła u naszych znajomych, u drugich pokoik, szkołę zaczęła, mało tego zaliczyli jej dwa lata branżówki i za rok czeka ją matura. Owszem, pieniądze na prawko przepuściła. Ale ty wiesz mamo, tłumaczyła się pzrez telefon:

- Jakie tanie ciuchy w galerii zakupiłam?

Na taki argument nie miałam odpowiedzi, mnie zatkało, przepuścić za jednym zamachem trzy tysie...Pamietam jak ja dusiłam każdy grosz, jak dokładałam do tych następny, byleby uzbierać, nie miałam konkretnych celów, zamiarów, ale dobrze było wiedzieć że posiada się gotówkę. Na czarną godzinę. Dzisiaj dzieci podchodzą z mało rozsądkowym zamiarem, jak żyjesz tak masz, kiedyś było powiedzenie które dzisiaj też działa na wyobraźnię, jak sobie pościelesz tak się wyspisz. Czyli barłóg i grengolada. Ale jest dorosła, ale odpowiada za swoje czyny, słowa, więc cóż mi do mojego narzekania, zawsze może odłożyć słuchawke, jak to zrobiła ostatnio kiedy próbowałam jej przetłumaczyć do że tak nie można, że pieniądze trzeba składować, jak węgiel na czarną godzine. A co ni wiedzą o czarnej godzinie, mamusia wyprała, nakarmiła, poleciała na zakupy, obiadek podstawiła, żyć nie umierać, to nie te czasy kiedy wystawało się w długich kolejkach za chlebem. Kiedy o wszystko trzeba było się postarać, rozpychac...Dziiaj nie dba się ani nie szanuje własnej pracy, łatwo przyszło, łatwo poszło...cóż...

Wydawnictwo Planeta.Czytelnika podarowała mi dwa egzemplarze recenzenckie. Jak dobrze mieć pasję w tych trudnych czasach. Jakieś odniesienie od świata obłudy, wejść sobie z butami do świata fikcji i mieć wyjebane. Dosłownie, na wszystko.